ΕΠΟΣ

Η κατά τα άλλα πλούσια ελληνική γλώσσα φαντάζει φτωχή για να περιγράψει αυτό που έλαβε χώρα χθες το βράδυ στο Κλεάνθης Βικελίδης. Θα προσπαθήσω αν και εκ προοιμίου αναγνωρίζω ότι είναι δύσκολο μιας και οι σφυγμοί είναι ακόμη στα… κόκκινα και θα κάνουν καιρό να επανέλθουν στα φυσιολογικά επίπεδα. Απόλυτη έκσταση για τον αρειανό, σύγχρονη τραγωδία για την ΑΕΚ. Έπος ανεπανάληπτο. Από τις βραδιές που μένουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη όσων τυχερών φίλων του Άρη την έζησαν (και επέζησαν) ιδίοις όμμασι και θα έχουν να λένε… ήμουν και εγώ εκεί.
Για ένα λαό που αφού χόρτασε πλείστες όσες απογοητεύσεις της τελευταίας στιγμής ήρθε η ώρα να γευτεί και την άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή του θριάμβου την τελευταία στιγμή. Του χτυπήματος που αφήνει κυριολεκτικά στον τόπο τον αντίπαλο. Τον ρίχνει στο καναβάτσο και στέλνει στα ουράνια ποδοσφαιριστές και κοινό. Για μια χρονιά με συνεχείς διακυμάνσεις που είχε πρόωρο ευρωπαϊκό αποκλεισμό, ήττες που μένουν σαν στάμπα όπως αυτό το 0-5 από τον ΠΑΣ, μια ακόμη άκυρη εκκίνηση στο θεσμό του κυπέλλου, το φινάλε είναι τόσο γλυκό που τα σκεπάζει όλα. Δεν ξέρω αλλά το γκολ του Ματέο είναι σαν να ξορκίζει μια χρόνια κατάρα που πλάκωνε το Βικελίδης. Σαν να διώχνει μια μαύρη σκιά που καταδίωκε το club κάθε φορά που είχε ένα σημαντικό ραντεβού.

Μέχρι το 70ο λεπτό όλα εξελίσσονταν τόσο μα τόσο Αρης. Ένα κλασσικό deja vu, ένα βήμα από την επιτυχία, πανστρατιά Αρειανών, κλίμα προσδοκίας και ευφορίας πριν το παιχνίδι, ο κόσμος στις εξέδρες να καταθέτει ψυχή και δίψα για μια νίκη, για μια αναγνώριση της πίστης που δεκαετίες προσφέρει απλόχερα στην ποδοσφαιρική ομάδα, νωθρότητα, ατυχία, δοκάρι… και έξω. 0-2 και το «Άρη θυμήσου μια ζωή μαζί σου» να αχνοφαίνεται και να κοντοζυγώνει, ένα σύνθημα που έχει στοιχειώσει τις ψυχές και τις αναμνήσεις μας.

Και κάπου εκεί, κοντά στο 70ολ λεπτό, σβήνει ο φωτεινός πίνακας του γηπέδου (προφανώς από βλάβη, και παραμένει σβηστός μέχρι το τέλος του παιχνιδιού) που μετρούσε αντίστροφα το χρόνο που χώριζε τον Άρη από μια ακόμη απόλυτη αποτυχία, ένα ακόμη ραντεβού με την ιστορία που θα την… έστηνε, μια ακόμη ευκαιρία για το επόμενο βήμα που θα έμενε ανολοκλήρωτη. Και κάπου εκεί αρχίζει το Βικελίδης από Χαριλάου να μετατρέπεται σε Παλέ. Σε μια μαύρη τρύπα που έχει καταπιεί αντιπάλους και αντιπάλους, που έχει ανατρέψει αγώνες που έχουν γραφτεί στην ιστορία, που έχει αναδείξει μοναδικές στιγμές στην μνήμη και στην καρδιά των Αρειανών. Και η μαύρη τρύπα αρχίζει να ρουφάει την ενέργεια της ΑΕΚ και να δίνει ώθηση, ποδοσφαιρική ευστροφία, αντίληψη γηπέδου, πίστη και πείσμα στην ανατροπή στους παίκτες του Άρη. Το σενάριο δεν ήθελε η αντεπίθεση να ξεκινήσει με πέναλτι. Το έδωσε και (άγνωστο γιατί) το πήρε πίσω ο Μάντεν, το χέρι ενός ποδοσφαιριστή σταμάτησε την μπάλα πριν αναπαυθεί στα δίχτυα. Η αντεπίθεση ξεκίνησε με τον δύσκολο τρόπο, στο 78΄ σε μια υπέροχη ενέργεια που δεν περιμένεις από έναν νεαρό ποδοσφαιριστή από την Ονδούρα. Και ο Μαντσίνι έδωσε συνέχεια κάπου στο 85΄, όπου το γήπεδο άρχισε κυριολεκτικά να τρέμει.

Προηγούμενη φορά που το θυμάμαι αυτό είναι στο 3ο γκολ στον αγώνα με την Μόλντε. Αλλά τότε δεν δόθηκε συνέχεια. Η συνέχεια δόθηκε χθες. Και το έβλεπες στα μάτια όλων, παικτών, προπονητή, ιδιοκτήτη, του πιο μικρού και του πιο μεγάλου οπαδού στο γήπεδο, ότι το 3ο γκολ είναι θέμα χρόνου. Και ήρθε το 3ο γκολ και ήρθε βασανιστικά. Πρώτα στο δοκάρι. Όχι, δεν θα χαρείς εύκολα. Αλλά η μπάλα επιστρέφει στον Ματέο. Χαμόγελο της τύχης. Κοντρόλ, σημάδι και… ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ξόρκισε την κακοδαιμονία δεκαετιών πάνω από το Χαριλάου. Χθες ήταν η στιγμή της ανατροπής, ήταν η ημερομηνία ορόσημο που πλέον θα μνημονεύεται. Τόσες μα τόσες έχει ο μπασκετικός Αρης, αποκτά και ο ποδοσφαιρικός πλέον τις δικές του. Και ξεκινάει το γαϊτανάκι μιας σειράς απίστευτων επιτευγμάτων.

Πρώτη φορά στην ιστορία του ο Αρης του Θοδωρή Καρυπίδη για 4η συνεχόμενη χρονιά στην Ευρώπη. Ο Αρης που ξεκίνησε και σχεδόν ολοκλήρωσε τη χρονιά με ένα κάλπικο -6, ένα -6 που το έχω ξαναγράψει, σε μια ευνομούμενη πολιτεία θα εκκινούσε επέμβαση εισαγγελέα και έλεγχο ποιοι κρύβονταν πίσω από αυτήν την καραμπινάτη κακοστημένη φάρσα που ήρθε το CAS (και δυστυχώς όχι το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο) να ξεδιαλύνει.

Ο Αρης είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής των δυο τελευταίων ετών του ελληνικού ποδοσφαίρου. Απόλυτος πρωταγωνιστής, μακριά και πέρα από κάθε σύγκριση. Όποιος θέλει το βλέπει, όποιος θέλει συνεχίζει να φορά παρωπίδες. Δεν έχει σύγκριση, δεν μοιάζει με κανέναν, είναι μοναχός στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα, και αν τον αντέχει το σχοινί φαίνεται στο χειροκρότημα των οπαδών του. Το μπάτζετ του ούτε κατά διάνοια δεν τολμά να συγκριθεί με αυτό του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, του Παναθηναϊκού. Οι εξωαγωνιστικές του δυνατότητες, πενιχρές έως ανύπαρκτες. Κουβαλάει πάνω από 18 μήνες μια θηλιά στο λαιμό, την απαγόρευση μεταγραφών, σε μια άλλη φάρσα, που η ΕΠΟ και καλά προχώρησε στη σύσταση επιτροπής που θα την διερευνήσει και ακόμη… τη διερευνά. Έχει τα φιρμάνια του 2007, του 2008, του 2009, κ.ο.κ., να σκάνε το ένα μετά το άλλο, στον Άρη και μόνο στον Άρη, ωσάν να είναι ο Αρης η μοναδική ομάδα που υποβιβάστηκε στην Ελλάδα έχοντας οφειλές.
Έχει έναν μιντιακό οργανισμό να βυσσοδομεί εναντίον του, με ψεύδη και συκοφαντίες (με αυτά και με εκείνα, μόνο ο Αρης δεν κέρδισε ούτε βαθμό από τον Ολυμπιακό στα play off, μόνο ο Αρης). Και όμως, συνεχίζει να πορεύεται και να ονειρεύεται.

Θα αναφερθώ και στο μελανό σημείο του μπουκαλιού στον Ρότα (ο δράστης θα εντοπιστεί και ισοβίως θα αποκλειστεί από το γήπεδο του Άρη και αυτό είναι δέσμευση όλου του Συλλόγου αλλά και του Καρυπίδη) και στο λαμπρό σημείο αναφοράς που λέγεται Αραούχο και αποτελεί στολίδι για την ΑΕΚ, το ελληνικό και το διεθνές ποδόσφαιρο.

Η εικόνα της μάνας με τον γιο να κλαίνε στο τέλος του αγώνα ήταν η εικόνα χιλιάδων ανθρώπων. Όχι ο Αρης δεν κέρδισε τίτλο. Μια θέση στην Ευρώπη κέρδισε, το έκανε άλλες τρεις φορές τα τελευταία τρια χρόνια, το έκανε και φέτος. Το κλάμα έχει να κάνει με το γεγονός ότι αυτός ο Σύλλογος στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν είχε ζήσει για πολλά χρόνια τέτοιες στιγμές. Αντιθέτως έχει ζήσει δεκάδες φορές την άλλη όψη. Πόνεσε η ψυχή των Αρειανών την τελευταία πενταετία να ζούνε Λιβάγια, να ζούνε Μόλντε, να ζούνε Αστάνα, να ζούνε Μπουχαλάκη, να ζούνε Σαράνοφ, να ζούνε Τσέναμο και ελάχιστα παλιότερα να ζούνε Λέτο, να ζούνε Μόρις, ζούνε Πετρόπουλο. Μια φορά ζήσαμε Ματέο, και εύχομαι αυτό να αποτελέσει το σημείο καμπής στην ποδοσφαιρική ιστορία αυτού του Συλλόγου. Το εύχομαι και το πιστεύω. Η ομάδα αποκατέστησε πλήρως την επαφή της με τον λαό της. Άργησε να συμβεί, αλλά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.

Μετά το ματς στους Ζωσιμάδες κλείνει ένας κύκλος που άνοιξε πριν από τέσσερα χρόνια στα οποία η ομάδα μπορεί να μην κατέκτησε έναν πολυπόθητο τίτλο, απέκτησε όμως μια ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα με παίκτες που ανέβαζαν κάθε χρόνιο και ένα level την ποιοτική στάθμη.
Υπάρχει μια καλή βάση αλλά και η προοπτική τα πράγματα να πάνε ακόμη καλύτερα σε απόλυτο πλέον προορισμό ένα τίτλο που αξίζει όσο τίποτα αυτό το club.

ΥΓ. Μπορεί όλη τη χρονιά να αναρωτιόμαστε αν στο σώμα του Ματέο έχει μπει κάποιος άλλος ποδοσφαιριστής. Ο αργεντινός άργησε να μας δώσει απάντηση αλλά ήταν η πιο πειστική και στο ματς που τον βάζει πλέον στο πάνθεον των ποδοσφαιριστών που με κάποιο τρόπο άφησαν το σημάδι τους στην ομάδα.